Het is stil in huis. Geen kids thuis. Partner Peet is voor drie dagen naar School voor Coaching. Zomaar tijd, alleen tot woensdagmiddag. Tsss… Tuurlijk doe ik niet niets, wat denk je? Toch is dit wel zo’n moment waarop je nadenkt “wat zal ik eens doen met die zeeën van tijd?”.
Bewust sta ik stil bij alle mogelijkheden voor de invulling van de resterende circa 36 uur. Slapen, eten, huishouden en ‘zelfzorg’, een berg sociale contacten die me lijkt te roepen “bel me, bel me”. Zal ik genieten van een filmpje met een vriendin? Uit eten, theater, sauna? De druk van het ZZP-schap komt zowaar ook weer voorbij. Kom op L! Geen opdracht=geen tijd te verliezen. Acquireren, NU. Stop die dag vol afspraken!
Mooi niet. Vandaag besteed ik in ieder geval aandacht aan mijn uiteinden. Beneden aan beginnen. Dus liet ik me vanochtend zooltjes aanmeten en mijn kuiten ‘lek prikken’ om overtollige energie weg te laten vloeien. Dit moet resulteren in het gebruiken van de spiksplinternieuwe loopschoenen die al een paar maanden verlangend in de kast staan. Na een keer in gelopen te hebben wilde mijn knie niet meer meedoen. Door de warme kuiten (mijn hemel wat kunnen twee maffe acupunctuurnaaldjes veel effect hebben) vervalt, op advies van de podo, het kickboxen van vanavond.
Tijd vrij voor het andere uiterste; mijn hoofd. 18.00 uur scherp gaat de 4 uur durende dvd van Eckart Tolle aan. Ik ga eens voor het hele verhaal, neem ik me voor. Iedere keer als we de dvd kijken raken we na een uur in gesprek en is dat eigenlijk voldoende. Nu wil ik gewoon eens luisteren. Bijzondere kerel die Tolle. Niet alleen de dingen die hij zegt, zelfs zijn non-verbale uitstraling; houding,kleding, stemgeluid, de stilte, het gegiechel tussendoor.
Ben net gestart met Twitteren en bedenk me dat het leuk is om alvast te zoeken naar een fragment voor een Twitterberichtje morgen. Zul je zien; tref ik een mooi fragment wat me weer aan het denken zet. Evenwicht . Je eigen ik. Streven. Loslaten. Ieder mens is al verlicht.
Mijn blik valt op de tijd. Het is intussen 17.30 en ik moet nog eten…Dan breekt na 2 dagen regen zo laat op de dag de zon door, NU dus. Ook dat nog. Wat doe ik binnen? Die vraag geeft de doorslag. Met een lekker maal (heb mezelf verwend door vanmorgen na podo langs Smidt Zeevis te rijden), inclusief wijntje kruip ik achter de tuintafel. Vol in de zon, met uitzicht op onze haven(tje) en de kippen van Ad aan de overkant. Zorgvisie ligt voor me op tafel. Interessant onderwerp; zorg en de komende verkiezingen. Kan ik tegelijk combineren…Handig toch 2 dingen tegelijk? Plotseling zie ik mezelf; ik proef weinig, hoor niets en de Zorgvisie informatie dringt ook niet echt top door. Of is dat toch de witte wijn?
Stop! Ik moet lachen en leg de Zorgvisie op zij. Tijd om te eten, bewust. Tijd om te genieten. Ik voel de wind en zon op mijn gezicht. Hoor een duif, de wind door de bomen, de pauw op het dak van een auto springen. Er zijn weer kuikens! Die zijn al groot. Ruik vervolgens de sigaret van de buurman langswaaien, lekker is anders. Proef mijn zalm en de asperges (tja beetje begeleiding kan geen kwaad…). Vanuit de verte hoor ik het gefluit van “de oma van Loes” ;een prachtige oude kleine fragiele vrouw, grijze knot en stoere broek met daaronder wandelschoenen. Tijd voor het uitlaten van haar viervoeter. Ze is me niet bewust, kletst tegen haar hond en wandelt vrolijk verder. Mooi mens. Ik leg mijn lekgeprikte kuiten nog een tandje verder onder de tafel en schuif met mijn ogen dicht onderuit in mijn tuinstoel. Tolle moet nog effe wachten, eerst maar eens het NU.;)
http://www.youtube.com/watch?v=rdgO4UDrwm8&feature=fvw
(en waarom die foto van de vakantie en niet van de tuin? Omdat ook dit een moment was waarop niets belangrijker was dan het nu, genieten van wat ik zag)
Posts
Geen opmerkingen:
Een reactie posten