“Zo, díe man zat echt dicht tegen mijn allergie hoek aan”. Terwijl ik naar buiten wandel, blij van weer een waardevol college hoor ik mijn ‘mede-college-gangsters’ tegen elkaar praten. Ik kan er wel om lachen. Onderweg naar de betaalautomaat spreek ik een ander aan. “En?”. Deze dame is in de war vertrokken. “Misschien omdat ik teveel bij mijn werk zat?”. Inmiddels lachend stap ik op de rij voor de automaat af en drop wat stelliger de vraag bij twee heren “Ook in de war na het college?”. Maar neen, deze delen mijn enthousiasme.
Handelen niet denken. Niet de neuzen dezelfde kant op, maar de handen. Wierdsma vergelijkt een goed veranderproces (wat is goed?) liever met een trektocht in plaats van een georganiseerde reis. Je reist, weet de richting, maar niet exact de route. Een trektocht is echter niet ad hoc en heeft wel degelijk grenzen. Hij trekt daarbij de vergelijking met op de bonnefooi op vakantie gaan. Als je onderweg bent naar het zuiden kan de route veranderen en de eindbestemming nog niet vaststaan, maar plotseling naar Noorwegen trekken is geen optie. Het stellen van grenzen geeft de mogelijkheid tot leren. Kijk naar een ouder-kind relatie. Een kind ontwikkelt zich door de grenzen op te zoeken. Het aangeven van grenzen is daarbij een wezenlijk onderdeel van de opvoeding (het verandertraject van klein naar groot ;) ).
De trektocht onderneem je samen. Verbinding met de ander is belangrijk. Co-creatie om samen tot iets nieuws, tot iets moois te komen is een middel.
Inderdaad. Geen vastomlijnde strategie. Veel input over wat effectief kan zijn in een veranderende omgeving. Veel praktijkverhalen, interactie met de zaal en pittige uitspraken van Wierdsma. Ook deze avond vloog voorbij. De ruim 90 PowerPoint sheets zijn niet allemaal aan de orde geweest. Logisch. Prima. De avond op zich gaf al voldoende stof tot nadenken. Co-creatie, verbinding, grenzen, eigen identiteit, een organisatiekom in plaats van Strategisch-Tactisch-Operationeel denken en de Plek der moeite.
Inderdaad. Ook hier en daar verwarrend. Na het recht toe recht aan verhaal van Caluwé is Wierdsma’s betoog minder grijpbaar, minder logisch en zeker niet gestructureerd. De bevlogenheid van de spreker spat er vanaf. Af en toe staat hij stil, haalt diep adem en meldt quasi zuchtend dat we ‘niet nog meer laatjes moeten opentrekken’. In 3,5 uur tijd wil hij 12 uur lesstof kwijt. Dat lukt overigens wel. Niet alleen door de snelheid en diversiteit. Ook van dit college zijn begeleidende artikelen, een boek en cd geleverd.
De kern van veranderen is het continueren van identiteit in zich wijzigende omstandigheden. (Wierdsma 2001)
Ongeveer zeven jaar geleden zag ik in Villa di Maiano in Fiesole (I) een borstbeeld wat me erg aanspraak. FRANGAR non FLECTAR.
De tekst en het beeld straalden kracht uit. Vertalen kon ik het niet maar het hield me bezig en werd belangrijk in de jaren die volgden. Twee jaar geleden gaf mijn vriend betekenis aan de tekst. I’m broken. Ik veer niet mee, ik breek nog eerder . Woensdagavond schoot het beeld weer door mijn hoofd.
De wereld verandert en jij verandert mee zonder dat je jezelf kwijtraakt. Mooi en moeilijk. Het is makkelijker voor velen om met de ‘rest’ mee te buigen. Bij je eigen kracht blijven vereist naast zelfkennis, doorzettingsvermogen en durf.
Mensen zijn vaak bang voor verschillen. Wierdsma geeft aan dat juist die verschillen waardevol kunnen zijn bij een samenwerking en bij een verandering. Verschil betekent dat je elkaar kunt aanvullen en niet snel zal beconcurreren op de gelijke vlakken. Dat zie ik en toch ben ik automatisch geneigd om te zoeken naar consensus. En niet naar consent zoals hij voorstelt. Harmonie is goed en van conflicten kun je leren. Volgens mij betekent het ook lef van de verschillende partijen om elkaar juist op andere vlakken op te zoeken. Dit vraagt ook om “onbevangen kunnen (en willen) kijken”.
Herhaaldelijk legt Wierdsma de link met zijn voorgangers die we de weken daarvoor mochten ontmoeten. De snelheid is overweldigend waarmee hij de onderwerpen de revue laat passeren en de verschillen en overeenkomsten die hij schetst. De radaren blijven draaien in mijn bovenkamer om het allemaal te volgen. Soms met heldere inzichten. Soms met een licht gevoel van kortsluiting.
De nieuwsgierigheid is opnieuw gewekt. Ik wil meer weten over Wierdsma en zijn ideeën. Vooral het principe Co-creatie en de Plek der Moeite vragen om nader onderzoek.
Nog één college. Daarna tijd genoeg om me te verdiepen en ‘alles’ in praktijk toe te passen.
Villa Maiano: http://www.fattoriadimaiano.com/it/villa/
Wierdsma en Swieringa; Lerend organiseren, als meer van hetzelfde niet helpt
Co-creatie van veranderingen; Deel 18 van de verandermanagement box
Posts
Geen opmerkingen:
Een reactie posten